Ιστορία

Το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, Γαλλικής προελεύσεως κατά βάση, έγινε ξακουστό από τον ηρωισμό και την υψηλού επιπέδου δράση των μελών του. Δημιουργήθηκε στα Ιεροσόλυμα το έτος 1118 από τον Hugues de Payens, τον Geoffroy de Saint Omer και άλλους επτά Γάλλους ιππότες που ακολούθησαν τον Godefroy de Bouillon. Ολοι μαζί, αφιερώθηκαν στην προστασία των Αγίων Τόπων και των προσκυνητών που τους επισκέπτονταν.

Ησαν, οι «Φτωχοί Ιππότες του Χριστού» . . .

Στο Συμβούλιο της Troyes, το 1128, ο Ποντίφικας Ονόριος ο 2ος, αναγνώρισε το Τάγμα επισήμως .Καθ΄ υπόδειξη δε του Αγίου Βερνάρδου, του 1ου αβά του Κλερβό, του έδωσε συμβολική και αυστηρή μορφή. Καθιέρωσε σαν ένδυμα των Ιπποτών τον λευκό μανδύα (σύμβολο αγνότητας και καθαρότητας της ζωής τους) και τον κόκκινο σταυρό με τους δύο οριζόντιους βραχίονες (σύμβολο του αίματος που οι Ιππότες καλούνταν να χύσουν για την προστασία των Αγίων Τόπων) Με την ενδυμασία αυτή, οι Ναϊτες Ιππότες ξεχώριζαν από τους άλλους Σταυροφόρους.

Ο βασιλέας των Ιεροσολύμων Μποντουέν ο 2ος, παραχώρησε στους Ιππότες ένα κτίριο δίπλα στον παλαιό Ναό του Σολομόντα, όπου κι εγκαταστάθηκαν. Από τότε, οι Ιππότες αυτοί πήραν την ονομασία «Ναϊτες Ιππότες» ή «Ιππότες του Ναού». Το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών ήταν το αγαπημένο του Αγίου Βερνάρδου, το ευνοούμενο του εκάστοτε Πάπα και ο Ήρωας των Σταυροφοριών. Στις 15 Ιουνίου 1163, με Παπικό Διάταγμα, το Τάγμα πήρε μία προνομιακή θέση στον χώρο της Εκκλησίας.

Κατά την διάρκεια των 180 χρόνων των Σταυροφοριών, οι Ναϊτες, με την τεχνογνωσία που απέκτησαν, οικοδόμησαν στην Ευρώπη και τους Αγίους Τόπους αμέτρητα κτίσματα, καθεδρικούς Ναούς, οχυρά, γέφυρες και Κάστρα, πολλά εκ των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα, προκαλώντας τον θαυμασμό μας για την γνώση τους στις Επιστήμες, την Αρχιτεκτονική, την Ιατρική, την Γεωμετρία, την Μηχανική. Στοιχεία που μαρτυρούν τον αδιάκοπο αγώνα του ανθρώπου για την πνευματική του ανέλιξη και την βελτίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εκτός των άλλων, οι Ναϊτες διέθεταν πολύ αξιόλογο Στόλο, με βάσεις στα νησιά της Μεσογείου, στην Πορτογαλία, Αγγλία, Σκοτία, Ολλανδία. Η Κεντρική Ναυτική τους βάση βρισκόταν στην Γαλλία, στην πόλη La Rochelle. Στον Οικονομικό τομέα, οι Ιππότες Ναϊτες δημιούργησαν το τελειότερο και ισχυρότερο Τραπεζικό Σύστημα της Ευρώπης. Είναι οι εφευρέτες της Τραπεζικής Επιταγής, της φύλαξης και μεταφοράς πολύτιμων αγαθών και προσώπων.

Μετά την πτώση των Ιεροσολύμων το 1187, οι Ιππότες του Ναού αποσύρθηκαν στον Αγιο Ιωάννη της Ακρας. Αργότερα, μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Σαρακηνούς το 1291, όπου πέθανε ηρωικά ο 21ος Μεγάλος Διδάσκαλος των Ιπποτικού Τάγματος των Ναϊτών, ο Guillaume de Beaujeu, οι Ιππότες εγκαταστάθηκαν στην Νήσο Κύπρο. Η έδρα τους μεταφέρθηκε από τα Ιεροσόλυμα στο Παρίσι, στο Μοναστήρι των Ναϊτών.

Μετά από πολυετείς αγώνες, θυσίες και μεγάλη συνεισφορά στην υπηρεσία της Χριστιανοσύνης και του πολιτισμού, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών έγινε υπερδύναμη, κατέχοντας, δόξα, πλούτη, Κάστρα και αμέτρητες ιδιοκτησίες σε όλη την Ευρώπη. Η κάθε ιδιοκτησία είχε την δική της γεωργική παραγωγή, που εξασφάλιζε σημαντική οικονομική συνεισφορά στα κεντρικά Ταμεία του Τάγματος. Το Τάγμα διέθετε περισσότερες από 9000 κεντρικές και περιφερειακές διοικήσεις.

Τα πλούτη, η δύναμη και η δόξα του Τάγματος των Ναϊτών προκάλεσαν επικίνδυνα την απληστία του Γάλλου βασιλέα Φιλίππου του Ωραίου, ο οποίος, με κάθε τρόπο αποφάσισε να σφετερισθεί την περιουσία των Ναϊτών Ιπποτών. Ετσι, με εντολή του, στις 13 Οκτωβρίου 1307, συνελήφθησαν όσοι Ιππότες βρίσκονταν σε Γαλλικό έδαφος. Η Σορβόννη απεφάνθη ότι το θέμα των Ναϊτών Ιπποτών δεν ανήκε στην βασιλική δικαιοδοσία, διότι, μόνον ο Πάπας είχε το δικαίωμα να τους κρίνει και να τους δικάσει. Επειδή λοιπόν ο Γάλλος βασιλέας δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στην ολοκλήρωση των σχεδίων του χωρίς την συνεργασία της Εκκλησίας, χρησιμοποίησε κάθε είδους μηχανορραφία και βία, ώσπου να αποσπάσει το Παπικό Διάταγμα που εξέδωσε ο Ποντίφικας Clement V, την 12η Αυγούστου 1308, με το οποίο διωκόταν το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών.

Μετά από μυστική δίκη που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και που βασίστηκε σε πλαστά στοιχεία και αποδείξεις, ο βασιλέας της Γαλλίας Φίλιππος ο Ωραίος, έκαψε ζωντανούς 54 Ιππότες, την 13η Μαϊου 1310. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονη αγανάκτηση ακόμα και στους επιθεωρητές του Ποντίφικα. Μόνο στην Γαλλία οι Ιππότες του Ναού έτυχαν τέτοιας βάρβαρης μεταχείρισης. Στα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης κρίθηκαν με μεγαλύτερη επιείκεια. Ιδιαίτερα στην Ισπανία και Πορτογαλία, όπου, στο παρελθόν, είχαν προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες.

Παρά την εξονυχιστική έρευνα που πραγματοποιήθηκε με εντολή των Αρχιερέων των δύο χωρών, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, δεν προέκυψε κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο εις βάρος των Ναϊτών Ιπποτών. Το γεγονός μάλιστα αυτό συνέτεινε στην δημιουργία δύο νέων Ταγμάτων , του Νοντόζα, το 1317 και του Χριστού, το 1319. Περιφρονώντας την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Βιέννης που διακήρυττε ότι, «Κανένας Ιππότης δε μπορεί να καταδικαστεί χωρίς να ακουστούν οι απόψεις του », ο Ποντίφικας, μετά από μυστική σύσκεψη με λιγοστούς Καρδινάλιους και κατά διαταγή του βασιλέως, κατάργησε το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών.
Τα Πρακτικά αυτής της δίκης που στηρίχτηκε σε πλαστά και σκηνοθετημένα στοιχεία, δώθηκαν πρόσφατα στην δημοσιότητα από το Βατικανό, μετά την ανακάλυψή τους από δημοσιογράφο.

Οι ιδιοκτησίες του Τάγματος και των μελών του, μοιράστηκαν στους Ευρωπαίους Ηγέτες παρά την Παπική Απόφαση που είχε εκδοθεί την 2α Μαϊου 1312 για «δικαιωματική παραχώρηση των περιουσιακών στοιχείων μεταξύ των Ναϊτών Ιπποτών και των Ιπποτών του Τάγματος των Ιωαννιτών των Ιεροσολύμων, σε περίπτωση κατάργησης ή διάλυσης του ενός από τα δύο Τάγματα. Με απόφαση του βασιλέως της Γαλλίας Φιλίππου του Ωραίου, την 11η Μαρτίου 1314, οδηγούνται στην πυρά και καίγονται ο 23ος Μεγάλος Διδάσκαλος του Τάγματος, Jacques de Molay και ο Γενικός Επίτροπος του Τάγματος στην Νορμανδία, ιππότης Guy, που μέχρι την τελευταία στιγμή δήλωναν την αθωότητά τους.

Από τους είκοσι τρεις Μεγάλους Διδασκάλους του Τάγματος των Ναϊτών, οι επτά έχασαν τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης , οι πέντε πέθαναν από τα τραύματά τους και ένας από άρνηση να δεχτεί τροφή , όταν έπεσε στα χέρια των απίστων. Συνολικά, δέκα τρεις Μεγάλοι Διδάσκαλοι εν ενεργεία, πλήρωσαν με τη ζωή τους την τιμή του να διοικούν το Τάγμα των στρατιωτών του Χριστού.

Προβλέποντας τα γεγονότα, ο Jacques de Molay παραχώρησε όλα τα δικαιώματα και τις αρμοδιότητές του στον Jean-Marc Larmenius που μετά τον θάνατο του πρώτου, εξελέγη παμψηφεί ως ο Νέος Μεγάλος Διδάσκαλος. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, o Jean-Marc Larmenius συγκέντρωσε τα σκόρπια υπολείμματα του Τάγματος και την 13η Φεβρουαρίου 1324, έφτιαξε την περίφημη «Χάρτα Μεταβίβασης» του Τάγματος.

Παρά την κατάρρευσή του, το Τάγμα των Ναϊτών, συνέχιζε να εορτάζει τις δραστηριότητές του και την αδιάκοπη διαδοχή των Μεγάλων Διδασκάλων του, με πρώτα ονόματα στον κατάλογο τους Γάλλους Clermont, du Guesolin, Armagnac, Croix, Lenoncourt, Chabot, Tavannes, Valois και άλλους, που, από το 1324 μέχρι το 1704 διοίκησαν το Τάγμα, επισημαίνοντας έτσι την ύπαρξη και την συνέχειά του .

Η Γενική Σύνοδος των Ιπποτών που έλαβε χώρα στις Βερσαλλίες, την 11η Απριλίου 1705, ψήφισε τα Νέα Καταστατικά τα οποία επικύρωσε ο 41ος Μεγάλος Διδάσκαλος, Φίλιππος ο ΙΙ, Δούκας της Ορλεάνης (1705 – 1723), τον οποίον, κατά σειρά διαδέχτηκαν ο Δούκας de Maine( 1724 – 1736) και ο Πρίγκιπας de Conde (1737 – 1740). Το 1754, στο Κολέγιο των Ιησουϊτών στο Κλερμόν, οι Ναϊτες, αποφασίζουν να μείνουν πιστοί στο παραδοσιακό Ιπποτικό και Χριστιανικό πνεύμα και να αναζητούν τα μέλη τους στις τάξεις της υψηλής αριστοκρατίας. Έτσι, εκλέγουν τον 44ο Μεγάλο Διδάσκαλο, τον πρίγκιπα de Conty ( 1741 – 1776 ) τον οποίο διαδέχτηκε ο Δούκας de Brissac ( 1776 – 1792 ).

Κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών παρέμενε κρυφό. Παρ΄ όλα αυτά, στο Παρίσι, την 28η Μαρτίου 1808, στην Εκκλησία του Αγίου Παύλου, ανάμεσα στον λευκό διάκοσμο, έκανε την εμφάνισή του και ο κόκκινος σταυρός των Ναϊτών Ιπποτών. Και ο ιερέας του Μητροπολιτικού αυτού Ναού των Παρισίων, πάτερ Κλουέ, φορώντας τα ιπποτικά – εκκλησιαστικά του διάσημα, έψαλε τον πανηγυρικό εις μνήμη των μαρτύρων Ιπποτών του Τάγματος.

Το 1825, ο τυπογράφος της Διοίκησης του Τάγματος , στο Παρίσι, F. Guzot εκδίδει το «Εγχειρίδιο του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών » στο οποίο, με στοιχεία αποδείκνυε ότι:
α) Το Ιπποτικό Τάγμα ήταν τελείως ανεξάρτητο από τον Ελευθεροτεκτονισμό, παρ΄ όλο που οι Τέκτονες προσπαθούσαν να συνδέσουν την ύπαρξή τους με αυτό.
β) Το Παπικό Διάταγμα δεν μπορούσε να καταργήσει το Ιπποτικό Τάγμα των Ναϊτών.
γ) Ο Jacques de Molay είχε ορίσει τον διάδοχό του και βάσει αυθεντικών εγγράφων, αποδεικνύεται η συνεχόμενη διαδοχή του Μεγάλου Διδασκάλου μέχρι τον 46ο, τον Bernard-Raymont Fabre-Palaprat.

Κατά την διάρκεια της θητείας αυτού του Μεγάλου Διδασκάλου, δημιουργήθηκε σχίσμα στους κόλπους του Τάγματος των Ναϊτών. Αιτία ήταν η προσπάθεια του Μεγάλου Διδασκάλου να καθιερώσει το μυστικό Τελετουργικό, του Τάγματος των Ιωαννιτών. Οι Ναϊτες που παρέμεναν πιστοί στην ιπποτική παράδοση, απευθύνθηκαν στον Πρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής, τον Δούκα de Choiseul, ο οποίος συγκάλεσε Γενική Σύνοδο, το 1837. Η Χάρτα Μεταβίβασης της 29ης Μαϊου 1838 του Αντιβασιλέα κόμη de Moreton μαζί με την Διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης της 8ης Ιουνίου 1839 αποκατέστησαν και πάλι την παραδοσιακή μορφή του Ιπποτικού Τάγματος των Ναϊτών.

Το 1857, μία ομάδα ιπποτών εκλέγει σαν Μεγάλο Διδάσκαλο τον βασιλέα Γεώργιο του Αννόβερου.

Την 15η Αυγούστου 1871, ο Αντιβασιλέας, δόκτωρ Vernois, (παρ΄ όλο που δεν είχε το δικαίωμα, βάσει του άρθρου περί ιδιοκτησίας του Τάγματος), κατέθεσε στον Διευθυντή της Υπηρεσίας Εθνικών Αρχείων της Γαλλίας, κ. Μ. Maury τα Αρχεία του Ιπποτικού Τάγματος. Η συναλλαγή αυτή κρατήθηκε μυστική κι έτσι δεν γνωρίζουμε τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες έγινε. Παραδόθηκαν τα διάσημα του Μεγάλου Διδασκάλου, το λείψανο του Jacques de Molay η περικεφαλαία F. Guy Επιτρόπου της Νορμανδίας, η Χάρτα Μεταβίβασης, σφραγίδες, γνήσια Καταστατικά, αλληλογραφία και άλλα. Όλα είναι καταχωρημένα στον Τόμο ΑΒ ΧΙΧ, παράγραφοι από 125 έως 158.

Το 1873, οι Άγγλοι Ναϊτες Ιππότες, σε ένδειξη σεβασμού, ανακηρύσσουν τον δικό τους Μεγάλο Διδάσκαλο, τον Πρίγκιπα της Ουαλίας Βασιλέα Εδουάρδο τον 7ο. Λίγο αργότερα, για τον ίδιο λόγο, ανακηρύσσουν και οι Γερμανοί τον δικό τους Μεγάλο Διδάσκαλο, τον Αυτοκράτορα Guillaume II. Κατά την Γενική Συνέλευση της 13ης Νοεμβρίου 1894, στις Βρυξέλλες, αποφασίζεται να ανατεθεί η Αντιβασιλεία σε Διεθνή Γραμματεία του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών. Με το Νομοθετικό Διάταγμα της 1ης Οκτωβρίου 1934, η Διεθνής Γραμματεία διαβιβάζει όλη την εξουσία στο Συμβούλιο της Αντιβασιλείας του Τάγματος, που την εποχή εκείνη, είχε την έδρα του στις Βρυξέλλες και αποτελείτο από έξι υψηλόβαθμα μέλη.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το Βέλγιο καταλαμβάνεται από τους Γερμανούς, ο Αντιβασιλέας, για να σώσει τα Αρχεία και την διαδοχή του Τάγματος, παραδίδει όλα τα Βιβλία και τα έγγραφα στον Αntonio Campello Pinto de Sousa Fontes, Μεγαλόσταυρο Μεγάλο Ηγεμόνα της Πορτογαλίας. Με το Διάταγμα της 23ης Δεκεμβρίου 1942, διαβιβάζει στον Μεγάλο Ηγεμόνα της Πορτογαλίας την Αντιβασιλεία με όλα τα δικαιώματα, τις εξουσίες και τα προνόμια της Υπάτης Αρχής. Από τότε, η Διοίκησης του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών παρέμεινε στην Πορτογαλία, με Μεγάλο Διδάσκαλο Αντιβασιλέα τον Dom Fernando Pinto Pereira de Sousa Fontes ο οποίος απεβίωσε στις 18 Μαϊου 2019. Με την εκλογή του νέου Μεγάλου Διδασκάλου Gerard Willery η έδρα του Τάγματος μεταφέρεται στο Παρίσι.